Op 17 juli 2014 maakt een Russisch persbureau bekend dat in Oekraïne een vliegtuig van Malysian Airlines is neergestort. Dat lijkt een nieuwsbericht wat ver van ons bed ligt. Er gaan in Nederland pas alarmbellen rinkelen als duidelijk wordt dat het vliegtuig met 298 passagiers aan boord, die ochtend uit Amsterdam is vertrokken.

Het is al snel duidelijk dat niemand de ramp heeft overleefd. Uren later wordt de passagierslijst bekendgemaakt. 196 slachtoffers hebben een Nederlands paspoort. Vijftig van hen komen Brabant. Ook Remco en Yvonne Trügg en hun kinderen Liv en Tess, en Leon en Conny Wels en hun zoon Sem zaten aan boord. Wat een gezellige vriendenvakantie had moeten worden, eindigde in een drama.

Straat in shock
De gezinnen zijn goed bevriend en wonen tegenover elkaar in de Grote Pagestraat in Rosmalen. Daar wordt geschokt op het nieuws gereageerd. Marco van der Vlies herinnert het zich nog goed. "Wij zouden zelf op vakantie gaan, ik was de auto aan het inpakken. Opeens hoorde ik mensen verderop in de straat roepen en schreeuwen. Toen wisten we dat er iets aan de hand was".

Ook Rob van Iersel weet nog goed dat het nieuws niet te bevatten was: “De straat was in shock. Mijn kind speelde met de kinderen uit die gezinnen. In één klap kwamen zeven mensen die je bijna dagelijks zag, nooit meer terug".

Gedenkplekken
Voor de huizen van de omgekomen gezinnen worden bloemen, knuffels en kaarten neergelegd. En de eerste weken is het een komen en gaan van familieleden, vrienden en andere belangstellenden. Dat vonden sommige bewoners in de straat soms best lastig. "Er was zoveel belangstelling", vertelt een buurtbewoonster. "Ook van media uit binnen- en buitenland. Het was daardoor heel onrustig in de straat." 

'Soort Lourdes'
Een andere bewoner vertelt dat het bijna een soort 'Lourdes' was, vooral 's avonds met alle brandende kaarsjes voor de deur.  

Sommige buurtbewoners vertellen nu ook dat bepaalde gebeurtenissen té confronterend waren. Zoals het leeghalen van de woningen van de beide families. En bij een van de huizen werden de lijkkisten naar binnengedragen. De volgende ochtend zijn ze daar weer opgehaald voor de uitvaart. "Dat had ik achteraf liever niet gezien", vertelt een vrouw uit de straat. "Ik snap de gedachte erachter; de familie was dan nog één nacht echt thuis. Maar ik krijg het beeld bijna niet van mijn netvlies. Al is mijn gevoel en emotie daarbij natuurlijk niet te vergelijken met wat de nabestaanden van de familie hebben moeten meemaken".

'Ons kent ons'
De Grote Pagestraat is een straat waar volgens de bewoners iedereen voor elkaar klaar staat. "We zijn echt niet allemaal met elkaar bevriend", vertelt een bewoonster. "En ik had geen nauwe band met de omgekomen families. Maar ik ken mensen die dat wel hadden en dan staan we voor elkaar klaar".

Ook met de nabestaanden van de omgekomen families wordt meegeleefd. "Ik ben naar de uitvaarten geweest en ik heb kaartjes gestuurd naar de ouders", vertelt een bewoonster. "Je wilt toch iets doen." Toen alle bloemen en knuffels weg waren en de huizen leeg staan, kwam er meer rust in de straat. “Al waren die lege huizen geen prettig gezicht”, herinnert een bewoner zich.

Nieuwe bewoners
De huizen van de omgekomen families staan enige tijd leeg. Pas toen ze waren verkocht, konden de meeste straatbewoners het verlies een plek geven. "We hebben het nu, drie jaar, later een plek kunnen geven", vertelt Rob van Iersel. "De nieuwe bewoners zijn opgenomen in de straat.''

Van der Vlies beaamt dat. “Het klinkt wrang maar het leven gaat door. Ik denk er nog vaak aan, zeker als er weer items op het nieuws voorbij komen. Het is nooit uit je gedachten. Maar het slijt wel, enigszins.''